Mozichi Tumoshi

Derin bir nefesle dar koridorun tozlu havasını içine çekti Tumoshi. Yüzünde yine o berbat sırıtma vardı. Yavaş ve sıkıntılı adımlarla önünde duran dev kapıya doğru ilerliyordu. Sabah çok erkenden kalkmıştı bunun için. Ne kadar sırıtmayı başarsada uyku izleri gözlerinde geziniyordu hala. Terliklerinden çıkan tok sesler bu yolda kendisine eşlik eden tek şeydi. Git gide karşısında duran kocaman ve görkemli kapıya doğru yaklaşıyordu. Bu hayatındaki en önemli gün olabilirdi. Hatta öyleydi. Kuru ellerini gözlerini diktiği kapıya doğru uzattı. İşte herşey başlıyordu. Gözlerini yavaşça kapattı ve bu noktaya nasıl geldiğini düşünmeye başladı...

Belkide herşeyin başlangıcı buydu. Derin ve korku dolu gözlerle önünde duran dev menosa bakıyordu. Bu neydi? Nasıl gelmişti buraya? En küçük bir fikri bile yoktu. Hollowlara ve shinigamilere alışmıştı Tumoshi. Fakat bu şey... Bu normal bir hollow gibi değildi. Sadece iki saniye önce kendisini durdurmaya çalışan shinigamiyi param parça etmişti.
"Git burdan! Ne istiyorsun benden? Niye ben? Niye?" Bu sözler dökülüyordu Tumoshi'nin ağzından yavaşça. Hayatında hiç böyle bir korku hissetmemişti. Neredeyse tüm vücudunun kontrolünü kaybetmişti. Ne kadar istesede hareket edemiyor ve kendisine doğru yaklaşan menosa kolay bir av gibi gözüküyordu. Yüksek ruh gücü yüzünden menos kendisinin peşindeydi. Fakat bunu bilmiyordu Tumoshi. Tek düşünebildiği şey ölümdü şu anda.

Küçüklüğünden beri hayaletleri görebilme yeteneğine sahipti. Babasıda bu yüzden kafayı yemişti zaten. Bu yaşına kadar delirme korkusuyla yaşamıştı. Normal hayaletlerin kendisiyle konuşmaya çalışması, geceleri onu rahatsız etmeleri dünyayı Tumoshi'ye dar etmişti. Ama ne olursa olsun hayaletler ve diğer dünya dışı canlılarla olan asıl ilişkisi daha yeni başlıyordu. Karşısında duran menos hayatının en kötü saniyelerini yaşatıyor olabilirdi kendisine. Ama o menos gerçek bir savaşçı olmasını sağlayan şeydi. Asıl yaşamı daha yeni başlıyordu.

Bir an da karanlığı yarıp gelen ışık süzmesi menosu tam kafasından vurdu. Acı bir ses yükselmişti menostan. Tumoshi'nin menosa kilitlenen gözleri şaşkınlığını tam olarak ortaya vuruyordu. Gözlerinin yetişemediği bir hızla, ışık süzmesini fırlatan shinigami tek hamlede menosu ikiye böldü. Tumoshi yavaşça suratını çevirdi ve shinigamiye bakmaya çalıştı. Bu shinigami diğerlerinden farklıydı, çok daha güçlüydü. "Sen... Sende nesin böyle" dedi Tumoshi, büyük bir endişeyle. Hayatının en önemli sözcüğünü orda duymuştu işte. Karşısında duran shinigami bir süre daha Tumoshi'yi süzdü ve surat ifadesini hiç değiştirmeden "Eğer beni görebiliyorsan beni izle." dedi. İşte bir hollow avcısı olarak hayatı bu sözle birlikte başlıyordu.